9
Het is benauwd. Alle ramen van het busje zijn beslagen, de
lucht is zwaar van het vocht. Onder zijn schoenen ligt een plas-
je regenwater. Nicolae voelt een vage misselijkheid opkomen.
Hij trekt zijn spijkerjack uit, vouwt het op en legt het op zijn
schoot. Het busje kwam veel te laat aan bij de opstapplaats.
Tegen de tijd dat het nijdig toeterend verscheen, waren ze
allemaal doorweekt van de regen en vies van het opspattende
water van het voorbijrazende verkeer.
Zelfs in zijn tas zal niet alles meer droog zijn, denkt Nicolae.
Jammer, het is zo fijn als zijn kleren nog een poosje naar thuis
ruiken. Even laat hij zijn hoofd tegen de schouder van Cristina
zakken. Als ze straks in het kindertehuis in Rezina aankomen,
zal hij zijn zus niet veel meer zien. Cristina is ruim vijf jaar
ouder dan hij. Ze woont in een ander gebouw, speciaal voor de
oudere meisjes.
De misselijkheid wordt erger als hij bedenkt dat dit de laatste
zomer is dat hij deze reis samen met Cristina maakt. Kinderen
die ouder dan achttien zijn, kunnen niet meer terecht in het
tehuis in Rezina. Die moeten voor zichzelf zorgen. Hij kijkt
even naar haar stille gezicht.
‘Cris, als je volgend jaar niet meer in Rezina in het tehuis kunt
wonen, ga je dan naar oma’s huis?’
‘Waar zou ik anders naartoe moeten?’
Hij haalt zijn schouders op.
‘Je bent daar dan zo alleen als mama in Italië werkt en nu oma
er niet meer is.’
‘Maar ik ken toch veel mensen in het dorp? Eigenlijk wel ieder-
