Tegenwind voor Carlijn

19 ‘Ik kom nog even bij je zitten. Hoe was het vandaag?’ ‘Goed hoor, fijn gewerkt,’ geeuwt ze. ‘Het was een lange dag voor je. Vanavond had je het ook weer druk.’ ‘Dat valt wel mee.’ Glimlachend gaat ze rechtop zitten. Vader mag niet merken dat ze versleten is. Zij wil voor hun gezin blij- ven zorgen, want stel je voor ... ‘Dat doe ik graag, maar ik mis mama.’ Carlijn staart triest voor zich uit. Het ging allemaal zo snel. Eerst kreeg haar moeder allerlei onderzoeken en daarna volgde de uitslag dat ze leuke- mie had. Ze heeft toen nog zes weken geleefd, dat waren heel moeilijke weken. Carlijn had een hechte band met haar. Toen ze thuis verpleegd werd, was die band nog hechter geworden. Carlijn kan zich haar stem nog goed herinneren. Moeder had veel humor en ze lachten vaak samen. ‘Ik mis haar ook, maar ze is nu bij de Heere,’ zegt vader zacht. ‘Dat is onze troost.’ Carlijn knikt, maar het gemis zal altijd blijven. ‘Denk ook aan jezelf, Carlijn. Ga er eens lekker tussenuit.’ ‘Komt goed,’ doet ze opgewekt. ‘Zaterdag viert Sophie haar verjaardag.’