Tegenwind voor Carlijn

10 afgelopen. Ze was erg geschrokken. Mopperend had hij haar even later ingehaald. ‘Niet slim van je.’ ‘Sorry,’ had ze snel gezegd. Carlijn trekt met haar schouders alsof ze iets van zich af wil schudden. Ze móét zich nu op haar werk concentreren. Sam schuift ongemakkelijk op de stoel heen en weer. Zelf zou ze zich ook niet happy voelen met zo’n heftige kiespijn. Heel even kijkt hij haar aan. Ze voelt dat ze prompt een kleur krijgt. Snel bukt ze zich alsof ze iets opraapt. ‘Aha, je verstandskies is ontstoken,’ zegt meneer Versluis. ‘O nee, hè?’ kreunt Sam. ‘Gaat u hem trekken?’ ‘Dat is de beste oplossing, maar als je bezwaar hebt ...’ ‘Nee, alstublieft!’ De tandarts pakt de injectiespuit. ‘Straks ben je van de pijn af.’ ‘I hope so,’ zucht Sam. Carlijn voelt dat Sam haar aankijkt. Als hun blikken elkaar kruisen, trekt hij verbaasd met zijn wenkbrauwen. Hij heeft haar herkend en glimlacht naar haar. Ze voelt haar wangen nog roder worden. ‘Geef de tang maar, Carlijn.’ Angstvallig vermijdt ze Sams blik en ze kijkt geconcentreerd toe. De behandeling kost de tandarts even moeite, het kraakt zelfs een beetje. Maar dan trekt hij de kies er met wortel en al uit. Als de wond begint te bloeden, geeft Carlijn snel een gaasje aan. ‘Klem je gebit op elkaar, Sam.Wil je de kies soms meenemen?’ Sam kijkt weifelend van de tandarts naar Carlijn. Ze is dat grapje op de praktijk wel gewend. Sam produceert een zuur- zoet lachje. Aarzelend wrijft hij over zijn dikke wang. ‘Dat duurt een paar uur,’ zegt de tandarts. ‘Je mag nu naar huis, maar binnenkort wil ik je weer zien.’ Sams gezicht betrekt. ‘Hoezo?’ lispelt hij. ‘Je hebt nog een gaatje. Maak maar een afspraak met de assis- tente.’ ‘Super!’ zegt hij grijnzend en hij steekt zijn duim op.