9789033130854

16 Maar het was niet nodig. Vader pakte geen nieuwe bos op, maar zakte ineens neer op de stoel voor de eettafel. Alsof hij ook knakte. Zijn voorhoofd viel op het houten tafelblad. Dat doffe kletsgeluid was nog erger dan het knappen van de stelen. Dat was op die dag het eerste waardoor Melchior zo hard schrok dat zijn hart even vergat om verder te kloppen. De laatste weken waren al heel anders verlopen. Er hing iets in de lucht. De zon scheen lekker en hij had vrij gekregen van school. Zomaar ineens! Vrijdag had de juf nog vrolijk ‘tot maandag allemaal’ geroepen. Maar die maandag bleef iedereen gewoon thuis omdat de school was gesloten. Raphaël, Diederick en Charlotte hoefden ook niet meer naar school. Dat had veel vrolijkheid gegeven. De drie hadden blij door de kamer gesprongen en gegild van plezier. Maar er was nog iets vreemds. Hij had er even goed over nagedacht voor hij het wist. Het was deze keer geen vrijdag dat vader al die bossen bloemen meebracht. Het was een heel gewone doordeweekse woensdag geweest. Dat wist hij zeker. Juist die ochtend had hij nog aan moeder gevraagd welke dag het precies was. Moeder was langs hem heen gelopen en had hem door zijn krullen geaaid. ‘Het is vandaag woensdag, vent,’ had ze gezegd. En dat allemaal bij elkaar maakte die dag erg bijzonder. Zo bijzonder dat Melchior er buikpijn van kreeg.

RkJQdWJsaXNoZXIy OTA4OQ==