11
Job kijkt nu ook blij. Hij pakt zijn mobiel. Hij vertelt het nieuws
aan al zijn vrienden.
‘Mag ik het aan Ruth gaan vertellen?’ vraagt ze.
‘Na het eten,’ zegt papa.
‘Wat eten we eigenlijk?’ vraagt Job.
‘O help,’ zegt mama. ‘Ik heb niet gekookt. Helemaal vergeten!’
‘Niet erg,’ vindt Job. ‘We halen gewoon pizza.’
Papa en mama overleggen even met hun ogen. Ze zeggen niets
en toch spreken ze wat af. Iza vindt dat heel knap.
‘We doen het,’ zegt papa. ‘Tenslotte is het een beetje feest.’
‘Mag ik mee?’ vraagt Iza. Ze vindt het leuk om te kijken hoe een
pizza gemaakt wordt. Job gaat ook mee. Ivo is koerier, hij moet de
pizza’s wegbrengen op een scooter. Misschien moet hij nu werken.
Het is niet druk. Er vertrekt net een koerier. Maar het is Ivo niet.
Iza kijkt naar het meisje dat de bodem van de pizza’s maakt.
‘Is het moeilijk?’ vraagt ze.
‘Een beetje,’ zegt het meisje. ‘Je moet er goed voor oefenen. Als
het druk is, moet je het heel snel kunnen.’
Ze gooit de pizzabodem met een draai omhoog en vangt hem
weer op. Ze legt de bodem op een rond metalen plaatje. Daarna
doet ze er een lepel saus op en smeert die uit over de pizza.
‘Moet er nu al kaas op?’ vraagt Iza verbaasd. ‘Ik dacht pas aan
het eind.’
‘Nee, nu ook een beetje. Weet je waarom?’
Iza schudt haar hoofd. ‘Geen idee.’
‘Dan blijft het beleg beter plakken,’ legt het meisje uit. Ze pakt
strooikaas en houdt haar handen hoog boven de pizza. De kaas
dwarrelt over de pizza.
‘Een kaasregen noemen we dat,’ lacht het meisje.
‘Dat is een goede naam,’ vindt Iza.
