Mijn leven liep anders

14 af of ik ooit de brok in mijn keel zal kunnen doorslikken. ‘Is het veilig om naar buiten te gaan, papa?’ vraag ik. Papa stopt even en kijkt me lief aan. De tederheid die uit zijn heldergroene ogen spreekt lost de brok in mijn keel op en verwarmt mij vanbinnen. Mijn papa, die ik verre boven mama verkies, is altijd mijn vertrouweling geweest. Zijn kracht draagt mij door de pijn van de jeugd heen. Jarenlang heb ik vreselijke beschimpingen van mijn klasgenootjes te verduren gehad. Ze lachten om mijn plompe, stevige verschijning en ik lachte maar met hen mee omdat ik weigerde te huilen. Ik kan sterk zijn als papa. ‘Ik weet niet of het veilig is, Masha,’ zegt papa zachtjes. ‘Maar we zullen voorzichtig zijn.’ Ik knik en pak de dampende beker thee aan die hij me aanreikt en klemmijn vingers om het warme metaal. ‘Mag ik met jullie mee?’ vraag ik. Het antwoord weet ik al, maar ik stel de vraag toch. Papa’s lippen vormen zich tot een dunne streep en zijn dikke wenkbrauwen fronsen over zijn ogen. ‘Nee, dorogaja ,’ zegt hij streng. ‘Misschien is het niet veilig voor Sergei en mij. Het is zeker niet veilig voor jou.’ En daarmee uit. Ik weet dat ik het niet opnieuw hoef te vragen. Mijn papa is een geduldige man, tenzij je hem iets twee keer vraagt. Niemand vraagt iets twee keer. Twee uur later staan mama, Anna en ik in de deuropening als papa en Sergei de schaarsverlichte gang van onze flat in lopen. Het is er vochtig en de lucht ruikt naar kruit en angst. Ik hoor hun schoenen schuifelen op de smalle trap naar beneden. Verder is het vreemd stil. Geen lachen, geen ochtendbegroetingen. In de straten klinken niet de normale geluiden. De kalmte van deze ochtend is oorverdovend en ik druk mijn handen stevig op mijn oren om me ervoor af te sluiten. Mama doet de deur dicht en leunt ertegenaan. Ze sluit haar ogen en haar prachtige haar valt golvend over haar tengere figuur.