7
Een paar vingers schieten de lucht in.
‘Dekker.’
FrankgeefteenantwoordwaarSandermaarweinigvanbegrijpt.
‘Perfect.’Erverschijnteenglimlachophetgezichtvandedocent.
‘En, VandenBurgh, jou spreek iknade les.’ Ze trekt haar blouse
strak en loopt weer naar voren.
Bah, ook dat nog. Als het maar geen gevolgen heeft voor zijn
stage. Wat een verschrikkelijk mens! Alleen al dat ze alle leer-
lingen met de achternaam aanspreekt. Hij pakt zijn pen en
probeert op te letten.
De meeste leerlingen verlaten vrolijk het lokaal. Zij hebben al
gehoord waar ze stage gaan lopen. Sander nog niet. Toch heb-
bendemeestenmedelijdenmet hem.Nablijvenbij Vlammetje
is geen pretje.
Frank treuzelt met zijn boek in zijn tas doen en geeft Sander
eenknipoog.Hij trekt eengezicht, alsof hij zeggenwil: het komt
wel goed. Dan verlaat ook hij het lokaal.
Vlammetje sluit de deur en loopt naar haar laptop, waar ze op
haar gemak een nieuwe powerpoint opstart. Het lijkt wel alsof
ze helemaal niet in de gaten heeft dat hij er nog zit. Na een
tijdje loopt ze pas op hem af. Ze draait de stoel voor hem een
halve slag, gaat erop zitten en strijkt haar rok glad. Over haar
brilletje kijkt ze hem aan. ‘Van den Burgh, ik merk dat jij mijn
lessen niet interessant vindt, klopt dat?’
‘Nou, eh ... nee mevrouw. Dat ...’
‘Hou maar op.’ Vlammetje wappert met haar hand. ‘Ik ken
jouw soort.’
Verbeeldt Sander het zich of gleed er echt even een lachje over
