Zilver voor Max

8 Max gaat weer voor het raam staan. Hij steekt zijn handen in de lucht. ‘Verzin jij dan eens iets leuks, Kick.’ Kick staat eindelijk op, hij haalt zijn schouders op en gaapt. ‘Lezen?’ Max zucht heel diep. ‘Niet weer dat boek.’ Om ze een beetje te helpen gaat mama cakejes bakken. ‘Cupcakes,’ zegt ze. ‘Jammie,’ vindt Max. ‘Mogen we helpen?’ ‘Ja, cupcakes zijn lekker,’ zegt Kick. Hij is ineens wakker. ‘In ieder geval beter dan op de bank hangen.’ Mama heeft een bakboek gepakt. ‘Kijk, eerst moeten we twee- honderd grammeel afwegen.’ ‘Mag ik eens kijken?’ zegt Max. Hij trekt het boek naar zich toe en leest. ‘Vier eieren splitsen en een stuk boter en de suiker toevoegen.’ ‘Best makkelijk eigenlijk,’ zegt Kick. ‘En zo moet je ze straks versieren.’ Mama pakt een bakje met allerlei prachtigesnoepjesenchocolaatjesenookeenheelmooi tubetje. ‘Hiermee kun je van alles op de cakejes plakken.’ ‘Zullen wij het deeg mixen?’ vraagt Max. ‘Ja,’ grapt Kick. ‘Laat ons dat maar even fiksen.’ Max zet de mixer op de hoogste stand. De mixer is al oud, hij maakt een enorme herrie. ‘Het lijkt wel een drilboor,’ schreeuwt Max. Het deeg spettert alle kanten op. Uit de kom, tegen het raam, op Max zijn neus. ‘Houd de mixer iets lager, Max,’ zegt mama. Ze duwt Max’ hand naar beneden, want door de herrie hoort hij haar niet. ‘Wat gaan we doen als alles klaar is?’ vraagt mama even later. Max en Kick kijken elkaar aan. Daar hoeven ze niet lang over na te denken. ‘De cakejes opeten natuurlijk.’