11
De man tegenover hem slaat met zijn vuist op tafel. ‘Jazeker.
Het is wel erg toevallig dat er in een halfjaar tijd al twee van
onze transporten vlak voor de grens zijn gepakt. En vandaag
hadden ze jou bijna te pakken.’
‘Maar waarom denk je dat ze ons op het spoor zijn? Het kan
toch ook toeval zijn?’
‘Pff! Toeval? Ik zal je éénding zeggen. Als diamantsmokkelaars
worden gepakt, zijn dat altijd mensen die diamanten in hun
lichaam verstoppen en ze zo naar het buitenland smokkelen.
Maar hoe het Kartel dit regelt, is perfect. Wij pikken dat spul in
de haven op en vervoeren het gewoonmet de auto naar Duits-
land. Dit gaat al jaren zo. En dat ging altijd goed. Maar sinds
januari dus niet meer. Ook worden ineens de grenzen beter
bewaakt, dat hebben we gemerkt. Vandaag krijg jij de smeris
achter je aan. Dit gaat nietmeer. Die dingen kostenmiljoenen.
En we zijn al twee transporten kwijt, hè. Denk je dat het Kartel
dit leuk vindt? De volgende keer zal het wel lukken, dat heb ik
ze al twee keer gezegd. Maar ze gaan echt heel moeilijk doen.
Zal ik ze dan eens naar jou sturen?’
Daniël staart peinzend naar het plafond. ‘Misschien heb je
gelijk ... We moeten het anders aanpakken.’
‘Nee, we moeten een tijdje geen transporten meer doen. Als
ze ons echt op het spoor zijn, moeten we verdwijnen en die
diamanten ook. Ik wil die dingen vandaag nog weg hebben.’
‘Nou, rijd jij er mee naar Duitsland?’ spot Daniël.
De ander schudt zijn hoofd. ‘Nee, we moeten wat anders
bedenken.’
Even is het stil in de kamer, dan buigt een van de andere man-
nen zich voorover. ‘Ik heb wel een idee.’
