15
een van zijn benen verloor. Hij besefte dat de Heere hem ge-
spaard had. Het was nu het moment om zich te bekeren. Hij
bad tot God en zei: ‘Ik ben nog niet verloren, Heere. Bekeer mij
toch. Nu heb ikmijn been verloren, maar straks ga ik helemáál
verloren. Heere, wilt Umij alstublieft bekeren? Al moet ikmijn
hele leven gesleept worden over de wereld, dat geeft niet,
maar bekeer mij!’
DeHeere heeft hemhet nieuwe leven gegeven. Na enige tijd is
hij verlamd geraakt aan zijn hele lichaam. Veertig jaar hebben
ze hemmoeten slepen over deze wereld.
Zogingenmijnbroer en ikonze vriendhalen. Zijnvrouwstond
al klaar met de rolstoel waar hij in lag. Wij probeerden hem
voorzichtig in de auto te dragen.
‘Jehoeftniet zovoorzichtig tezijn, hoor’, riepzijnvrouw, ‘want
hij voelt er niets van.’
Onze auto was erg klein, het was een Fiat 600. De voorstoel
hadden we eruit gehaald en we hadden een aantal kussens
erin gelegd om een ligbed te maken. Zo werd onze vriend
in de wagen gepropt. Thuis aangekomen, begon het ritueel
opnieuw, nu om hem weer in de rolstoel te krijgen. Eenmaal
in huis, begon hij tijdens het gezelschap te vertellen van de
liefdevanGodendeeeuwige trouwvanGod. Zijngezicht glom
als hij sprak van zijn Schepper, Die hem zo beweldadigd had,
Die hem genade gegeven had. Hij mocht getuigen dat hij zijn
kruis mocht dragen in de kracht van Christus. Je kon zien hoe
hij genoot van alle kleine dingen. Ook die dag dat hij bij ons
was, voelde je dat deze man wandelde met God.
Later heb ik nog een aantal boeken van hem gekregen. In een
